امروز روز عید قربان بود و باز هم امروز روز تولد وبلاگ،امشب هم شب یلداست.شب یلدا یعنی...یعنی... اصلا ئلم نمی خواد تعبیر شاعرانه بکنم.دوست دارم پست مدرن بشم و بگم شب یلدا یعنی اینکه ...اینکه... اصلانمی خوام درباره اش حرفی بزنم.مثل برف شیره- که دور کرسی اون قدیم ندیما میشستند و با غزلای حافظ و قاچ هندونه و تخمه گلپرمز مز می کردن- حالم گرفته و چلونده شدست.گیر ندید به این تعبیر ها! راستش دوست داشتم هر شب میتونستم حرفامو بنویسم.هروقت که دلم می ترکید از حرف!اما نمی تونم چون کامپیوتر،خوب بابا رایانه ،نداریم.یه روز تعطیلم که می دوییم میام یه حرفی بزنیم یادمون میره یا اگه نوشته باشیم حوصله تایپ نداریم.ای کاش یه جوری میشد تا وبلاگو باز می کردی اون نوشته ها بلند بلند خونده میشد .حالا! امشب شب یلداست...اینو که گفتم! خیلی ها امشب آرزوهاشونو برای دیگران میگن...(چه کارا...چه حوصله ها...).

راستی حالا که بحث آرزو شد بزارید آرزوی یه مرد82 ساله رو بگم:...همه ی کاری توی زندگیم کرده ام...آرزوی عمده ای ندارم.این کار شرکت تبلیغاتی با زحمت من پا گرفت.با عرقریزی من...حالا هفتاد هشتاد تا کارمند دارم.اکثر بیلبوردهای شهر،کار ماست.آرزوی بزرگی ندارم،فقط دوست دارم آخرین کارم(شاهکارم)یک تابلوی بزرگ باشه تو بزرگترین بزرگراه شهر...یه تابلوی تبلیغاتی به طول 87متر و200 متر ارتفاع که تو تمام شهر دیده بشه...!اون وقت،اسم شرکت ما هم بزرگ زیرش زده بشه:((بنده و

 شرکاء)).خب،این آخرین آرزوی منه،شاید توی سالهای بعدی...

اینقده دوست داشتم یکی امشب به من می گفت همون جان یه چندتا نصیحت گهربار! من هم میگفتم: من که کوچیکتر از این حرفا هستم.اما عارضم خدمتتون که:

1)نگران برداشتن لقمه بزرگتر از دهان خود نباشید.احتمالا دهان شما خیلی بزرگتر از آن چیزی است که فکر می کنید.

2)اگر داخل یه چاله افتادید،اولین کاری که باید بکنید این است که از کندن بیشتر آن دست بردارید.

3)پیدا کردن یه بز در یک گله گوسفند،نیاز به نبوغ سرشاری ندارد.

4)هرگز تفنگتان را بر روی زمین نگذارید تا یه خرس گریزلی رو در آغوش بگیرید!(البته اگه هوای شکار توی پارک جنگلی سر خیابونتون که چند وجبه رو کرد)

5)همیشه دقت کنید چه چیزی رو دارید می خورید.البته مهم نیست بدانید آنچه که دارید می خورید،چیست.بلکه مهم آن است که بدانید چه بوده است.

6)یه توصیه به آقایون که همیشه به یاد داشته باشند که برای مکالمه با خانمها دو تئوری مختلف وجود داره،اما هیچ کدام از آنها کار نمی کنند.

7)هرکسی هم که دوست داره زود پولدار بشه،بهترین راه اینه که پولاشو(رنگ اسکناس مطرح نیست)لوله کنه بزاره تو جیبش تا جیبش پف کنه!

8)دیگه...؟

فعلا توصیه ای ندارم خدمتتون مادر!خوش بگذره.شبتونو گفتم ها!هندونه هم کمتر بخورید.از من گفتن بود...

راستی برام دعا کنید .برای مادرم بیشتر.خیلی بیشتر...

حواس نمی مونه برای آدم دیگه! یادم رفت بگم که :

                                      خداحافظ پاییز...

                                سلام زمستان...

    قیصر امین پور،نامی که چه بسیار شنیدیم و چه کم به یادش بودیم!شنیدم بودم که حالش خوب نیست.دیالیز می شود و دیگر نایی هم برای حرف زدن برایش نمانده.

برای عصر شعر به دانشگاه دعوت شده بود؛و من چقدر دوست داشتم دوباره دعوتش کنیم ،به هر مناسبتی که بود فرقی نمی کرد.به استاد

که گفتم سری از تأسف تکان داد و گفت :نمی تواند!

ولی با اینهمه باز خودش را از عرصه شعر و ادبیات کنار نکشید و همچنان عضو هیئت مدیره انجمن شاعران ایران و دفتر شعر جوان

باقی ماند.هنوز هم یادم نمیرود که ترم آخر شعر اورا نقد کردم.شعر او از جنگ...از خون...از امید و از جوانه زدن دوباره...

امیدوارم نامش همیشه در ذهن ادبیات جنگ...ادبیات امید...ادبیات دل...باقی بماند.

روانش همیشه آسوده باد.

                              بالهای استعاری ...                                    

 خسته‌ام از آرزوها، آرزوهای شعاری

 شوق پرواز مجازی، بالهای استعاری

لحظه‌های کاغذی را روز و شب تکرار کردن

خاطرات بایگانی، زندگیهای اداری

 آفتاب زرد و غمگین، پله‌های رو به پایین

سقفهای سرد و سنگین، آسمانهای اجاری

 با نگاهی سرشکسته، چشمهایی پینه‌بسته

 خسته از درهای بسته، خسته از چشم‌انتظاری

 صندلیهای خمیده، میزهای صف‌کشیده

 خنده‌های لب پریده، گریه‌های اختیاری

 عصر جدولهای خالی، پارکهای این حوالی

 پرسه‌های بی‌خیالی، صندلیهای خماری

 سرنوشت روزها را روی هم سنجاق کردم

 شنبه‌های بی‌پناهی، جمعه‌های بی‌قراری

عاقبت پرونده‌ام را با غبار آرزوها

خاک خواهد بست روزی، باد خواهد برد باری

روی میز خالی من، صفحة باز حوادث:

(( در ستون تسلیتها نامی از ما یادگاری ))

                                                                          ***          

اگر دل دلیل است...

 سراپا اگر زرد و پژمرده ایم 

 ولی دل به پاییز نسپرده ایم

چو گلدان خالی، لب پنجره

پر از خاطرات ترک خورده ایم 

اگر داغ دل بود، ما دیده ایم 

اگر خون دل بود، ما خورده ایم

اگر دل دلیل است، آورده ایم

اگر داغ شرط است، ما برده ایم 

اگر دشنه دشمنان، گردنیم!

اگر خنجر دوستان، گرده ایم؟!

گواهی بخواهید، اینک گواه: 

همین زخمهایی که نشمرده ایم!

دلی سربلند و سری سر به زیر

از این دست، عمری به سر برده ایم!

دیروز که اومدم دانشگاه دم در آموزش خشکم زد.باور نمی کردم...

***

هستی  از دخترای مهربون و مودبی بود که خیلی دوسش داشتم.رشته علوم کامپیوتر ؛اون هم ترم پنج بود.با اون ،وقتی تو کانون تپش و گاهی هم کانون ادبی با دوستاش فعالیت میکرد ؛آشنا شدم.از من دوسال کوچکتر بود اما مهم دل باصفاش بود که به اندازه یه دنیا می ارزید.اون هم چه دنیایی!

دنیا برای اون خیلی کوتاه عرض اندام کرد.خیلی زود اون رفت...خیلی زود...

***

درست دوهفته پیش بود که یه سر اومدم دانشگاه.اولین کسی که دیدم اون بود؛چقدر با هم حرف زدیم.ازش پرسیدم چکارا می کنی؟خندید و...

***

حالا که اومدم دانشگاه تا یه سری بزنم ؛دوباره اولین کسی که دیدم اون بود.اما اینبار تو یه قاب مشکی نشسته بود و به همه ی کسانی که دوسالی از کنارش بی اعتنا  رد شدند یا به خنده هاش جواب دادند و اومدن جلو و باهاش دست دادند،لبخند می زد.یه دفعه احساس کردم دلم براش تنگ شده.برای خودم هم و برای همه که می رند و زود یا دیر بین کارهای پرمشغله و خاطرات ریز و درشت دوستان و نزدیکان گم میشن.

دلم برای خودم و تنهایی ام سوخت .واقعا انسان چقدر توی شلوغی آدم ها،تنهاست.

خدایا! می دونم که تنها تو هستی که شایسته ی تنهایی هستی.من هم تنها هستم.تنهایی ام را با حضورت همیشه پر کن.

((هستی حسین نژاد)) رو هم تنهاش نزار.

یاد تموم عزیزان از دنیا رفته رو سبز نگه داریم با خوندن یه فاتحه.

((به کرم سبز بیندیش.بیش تر زندگی اش را روی زمین می گذراند،به پرندگان حسد می ورزد و از سرنوشت و شکل کالبدش خشمگین است.

می اندیشد:من منفورترین موجوداتم؛زشت،کریه و محکوم به خزیدن بر روی زمین.

اما یک روز مادر طبیعت از کرم می خواهد پیله ای بتند.کرم یکه می خورد...پیش از آن هرگز پیله نساخته.گمان می کند باید گور خود را بسازد،و آماده ی مرگ شود.هرچند از زندگی خود تا آن لحظه ناخشنود است،به خدا شکوه می برد:خدایا،درست زمانی که سرانجام به همه چیز عادت کردم،اندک چیزی را هم که دارم،از من می گیری؟

خود را نا امیدانه در پیله حبس می کند و منتظر پایان می ماند.چند روز بعد،درمییابد که به پروانه ای زیبا تبدیل شده.می تواند به آسمان پرواز کند و بسیار تحسین کنند.از معنای زندگی و برنامه های خدا شگفت زده است.))

این را برای خودم نوشتم.چیه؟چقدر منتظر بمونم تا یکی دلداریم بده؟!!!

برعبث می پایم/تا دری بگشایند...

دیروز((مکتوب))پائولو کوئلیو را خواندم.خیلی زیبا بود.اگر خواندید که خوب خواندید دیگر!اگر هم نخواندید،خوب بخوانید دیگر!!!

چون بعضی از نوشته هایش دلچسب بود؛گاهی آنها را می نویسم.راستش وقتی این متن را خواندم با خودم گفتم:ببین پائولو هم سعی کرده همون

شعر مشهور خودمون را یه جور دیگه بگه که:

خدا گر زحکمت ببندد دری                          ز رحمت گشاید در دیگری

خدایا! من منتظر اون در باز هستم ها.پشت در نمونم یه وقت ها؟!!! 

***

((عادت می کنیم))زویا پیرزاد را می خوندم که زدم زیر خنده.آقا جون گفت:به سلامتی خل و چل شدی؟!

گفتم:نه،دارم کتاب می خونم!

-کارو زندگی نداری که نشستی کتاب می خونی؟

گفتم:نه!!!ولی با اینهمه از دیدن این همه فحش مودبانه(!!!)که پشت سر هم اوورده شده،خندم می گیره.

آخه شما بگید تا حالا دیدید کسی پشت سر هم اون هم تو یه کتاب(یک نماد فرهنگی!)مثلا بگه:((مرتیکه خل احمق بی شعور دیوانه ی خر!))

؛تازه اون هم با خودش بگه ها؟!!!

من که ندیده بودم.اصلا چه تتابع اضافاتی داشت!دقت که فرمودید؟

ولی با اینهمه رمان اجتماعی بسیار زیبایی است.توصیه می کنم که اگر نخوانده اید ،بخوانیدش.این توصیه به دوستان ونوسی که نسبت به

مریخی ها،بی اعتمادند جدی تر و با اکیدا غلیظ تر گفته می شود(البته برای خود را قانع کردن!)

راستی اگه شما هم کتاب پر محتوا(!!!)و زیبایی خوندید ؛به من هم بگید.آبدوغ خیاری بی زحمت نباشه.چون من همینطوری سرمایی هستم!